Naar de HEL met het harmoniemodel!

Nadat Hassnae Bouazza half Nederland over zich heen kreeg omdat ze wat kriegel werd van een column die alle Marokkanen, haar incluis, verantwoordelijk hield voor de mogelijke wandaden van een 5-tal, ga ik ook maar eens een duit in het zakje doen.

Het grootste vergif in het dagelijkse discours is het harmoniemodel: de opvatting dat je je vooral niet boos mag maken, en vooral rustig in discussie moet gaan met iedereen, ongeacht of je gelijk hebt of niet.

Ik heb het nog niet eens over het overduidelijke sexisme dat deze eis aan vrouwen zwaarder wordt gesteld dan aan mannen. Het is de pest dat je in Nederland nooit ‘onzin’ mag roepen als iemand aperte onzin uitslaat. Integendeel, degene die onzin uitkraamt wordt met alle egards behandeld, en zelfs als hij (want 9 van de 10 keer inderdaad een man) zich onbehouwen uitlaat, wee je gebeente als je denkt hem met gelijke munt van repliek te dienen.

Of het nou een publiciste is die zich publiekelijk opwindt over luie generalisaties, of ikzelf die een collega uitfoetert omdat hij aperte onzin uitkraamt die mij een week extra werk kan bezorgen, altijd is er wel iemand die aan de zijlijn ‘tut-tut’ loopt te doen; zo’n zalvend type die dan gaat zeggen ‘je kan het toch ook op een positievere manier uiten?’.

Welnu, ik zeg ‘genoeg!’. Als iemand onzin uitkraamt, dan mag hem dat hard en duidelijk gezegd worden. Het gaat om de inhoud, en als de feiten aan je kant staan, dan hoort dat gerespecteerd te worden. Het harmoniemodel is een moderne vorm van appeasement die het debat cadeau geeft aan degenen met de grootste mond. Wie de slachtoffers probeert monddood te maken met zalvende gemeenplaatsen hoort net zo hard afgebrand te worden.